şekerli şeyler ve sonra için

birinin ocakta çayı kalmıştır mutlaka

masada küllüğü. akşamın en güzel saatlerinde

dışarıda gökdelenlerin ve sokakların

iktidarlar kadar uzadığı belirsizlik

dışarı hep bir belirsizliğe açtır

mesela neyi söylesem olmayacaktır

neyi anlatsam olacak

çatıları öpen sabahlarca

incelikli ve üşüyen

en çok doğrular yırtılacaktır.

mecburiyet yıllar künyemiz

doğrudur kurtlanmış bir tarihe talip oluşumuz

ki mahremiyetin gömülüşü bundandır.

mesela bir kayıplıktır biraz

birinin günaydınına cevap bulamayışı

biri ben olmuşum ya da sen ne fark eder

alışmak beter bir yenilgidir.

biraz açınca camı güneş girer

biraz açınca ışık

biraz açınca ses

cinayetler ve hırsızlıklar kadar

kıpırdanışlar ve soluyuşlar

iyi kötü girer -olsun

kimsesizliktir bu biraz -bilmezler

bilmedikleri gibi sevdiğim

gözleri deccal bir yetimlik oluşunu

içimize bakışının

tomaların altındaki çocuğun.

yapraklardan tanıyorum mevsimleri

insanları ve zamanı, açlığından.

sonraya korkunç bir arzu

sonrayı tanımıyorum

bir kuş her gün gelip konsun balkonuma

her gün bir parça ekmek

nasıl seviniyorum -biraz çocukluktur

göğsüm çiçeğe durmuş kuşkusuz

yüzüm güneşe çevrilmiş şekerli bir keder

ara sıra avuçlayışım bundandır.

olsun sevinmeyecek gibi değil

birinin bir yerlerde gülümseyişi

bu ne güzel bir inanıştır sonraya

olsun.

s.k.e

ikibinondört’te3kasım

(Akatalpa, Aralık 2014, Sayı180)

kabul kederdir.

çok çektim banka veznelerinden ve cadde boyu atm'lerden
içimden hep bir fili tuttum
fiilleri unuttum ama failleri kırk yıl hatırlı
fincan güzel kahve güzel.

siyahi banknotlar ve umutsuz boykotlar gördüm

yani bilirim ki insan bilmenin sancısıdır

bilirim cennet ehlidir tankların ezdiği çiçekler
ağaç insanın canlı heykelidir
ben böyle baktıkça sokak güzel kavga güzel
kış uzun bir ibrettir.

bütün kadınlar böyle öpülmüştür diyebilirim

misal
nice meydan muharebeleri
nice terlemiş atlar
rüzgâra yenik çıplak dallar uzamıştır
sırtımdan boynuna.
usulca bozulmuştur bir filin ayak izi
sığdırılmış bütün şeylerin içinde.

yani diyebilirim ki

bir yay böyle bozulmuş

bir yatak böyle gıcırdamıştır.

insan haritasının neresinden dağılır
nereyedir hicreti 

bütün bir ömür böyle örülmüştür

iplik iplik böyle sökülmüş

böyle düğüm böyle kör
bilmek güzel bilmek güzel.

pazar yeridir parmak uçlarımız

parmak uçlarımız iman

bu ülkede bir şey olmak bile artık pörsümüş bir şeydir

misal zeytini unutturan başka bir kıyımdır

tomaları unutturan onlarca tomar.

reset edilmez bellekler arası

çocukluğun kükürt kokusudur kayısı

bir dil en çok ne zaman sızlar

unutulur yaşattığımız o kesif tarih

kirletip attığımız ne varsa

kabul kederdir

gibi bir aşk kıyısında

ölüm güzel.

s.k.e

ikibinondört’te2aralık

müşteki

büyülü bir iç çekişti yaşamak diyeceğim

ilk kez okuyabilmek kadar

ağzımda kaç milyon kuş

koca bir boşluk

yutkunulmuş çığlık

bir nehre girer gibi üşünmüş

allah kutsal bir tebessüm yüzümde

kendimi hatırlatacak

son durağa gelmiş bir son şurada

rastlanılmış ve soğuk.

bütün çocukları ben öldürdüm diyeceğim

bütün yıkıntıların sebebi ben

bütün kıyımların ve kıyısızlığın

dur bu filmi ben bitireceğim.

kendini öpen kadın hep kendine dönmüştür

az uyumuş hiç uyanmamış

gözleri çürük vişne

ağlamıştır mutlaka yine ağlasın isteyeceğim

bir şeyler biter -bir şeyler hep bitsin

içimiz bereketli bir yer

bir yer ve mutlaka iyi bir şey

dinler adına

aynılık büyük keder

yürürken terliğimi sürüyeceğim

allah! diyecek alttaki kadın

ayak sesim ağzında

dur biraz dinleneceğim.

çatlamış damarı

bu gemi yürür mü

dağ dağa konuşmaz insan insana

şuramda tam şuramda şişirilmiş

biraz konteynır

biraz fazla meyilli kış

kârhaneye susmuş allah

kusursuz şehvet ve para

ortalık yerde üzüleceğim ne tuhaf

kış ne tuhaf

şakacı bir telaş ellerimde

avukat istemeyeceğim.

s.k.e

ikibinondört’te16kasım

ağzımda

senin adın neydi
ah neydi
bir çiçeğe su vermeye benzer miydi?
sahi neydi
ben o zamanlar yazardım
biraz az biraz yaz
azardım ben o zamanlar
azar azar ah niyeydi

kaç yıl önceydi neredeydi
hırçın bir eğilmeydi sudan seccadelere
sudan sebeplerdi
ah kime neydi.

sırtımda bir yokuşu eğdim yere
o düşenler ayak izleri miydi
of bunu söylemek niye
of niye ve kime

sahi neydi
senin adın neydi
ağzımda bir şiir kadar vakitsiz ve tenha
bir orospuya benziyordu
bir ayyaşa
ya da yaslanmaya bir direğe
öyle güpegündüz
sokak ortasında.


s.k.e
ikibinonüç’te12kasım

(Akatalpa, Aralık 2013, Sayı:168)

doğru

altı yüz elli yedide durmuş bir saat

en çok devlet tarafından sokulmuş

bir akrebe benzer –içimize.

günde kaç vakit doğru

kaç vakit doğulu bir ölümle

kan tadında cümlelerden sıyırıp sıtkı

suyun ardından giden kim?

yol kenarına dizilen şu sanrılar

şu kendi fırtınasına direnememiş gemi kaptancıkları

kancıkları da diyebilirdim

kahpe bir dünyaya yakışır biçimde

çok nemli ve biçimsiz

anladım neden oradalar.

kusurlu topraklarda uzayan rayları boyuyordum

sesimle. her kusura bir tanrı

her kusura affedilmiş bir suç

her kusur biraz geçilmiş. oysa

içimden geçen o trende bir tek ben yoktum

bütün yokluğun içindeydim

bütün hiçliğin bütün peronların

ve hırpalanışların azar azar

bütün bütün. anladım neden.

bilmem ki niye kış uzun geçer bazılarına

bildiğimi sandığım oldu çok zaman

bir şeylerle başka şeyler arasında

bütün sokakları çıkmaz yapan

o yokluk, o korkunç sıkışmışlık

hep aynı saatte aynı kaldırımı aşındırma

muntazam. bilmem ki nereliydi.

biraz dalgın biraz dağınık

biraz telaşsız ve sessizim

böyle uzandığım vakitler kendi yüzüme

bir kayısı çiçeğine rızkı koyan allah’a sorma hevesi

içindeyim. niye ve neyin bilmem ki.

incirin ve çekirdeğin adıyla

zeytin ve yemin alnımda

akıl almaz fena her şey ve herkes

her şey ve herkes bulaşmış

belki çarpışılmış. doğru

esirgenmiş ve bağışlanmamış

bilmem ki neden burada

üç kere gülümsedim dünyaya

sonra anladım neden

sessizce topladım ağzımı

sonra gözlerimi sesimi

sonralarca sessizliğimi.

hâlsizliğim kalsın. bu pek doğru

çatık kaşlı zamanda.

s.k.e

ikibinondört’te10eylül

taşların gölgesinde

ikimiz de bir şeylere inanıyorduk

-bu fevkalade güzel

oralıydık

bir gün ikimizden biri kanatlarını açacaktı

imrendirerek bütün kedileri.

bir gün o gün olur –inanıyorduk

bakışlarımızın arasında tren rayları

istasyonlar, duraklar

başka başka şehirler

hep başka saatler

hangimizin daha çok yanacak canı?

mükemmel, eski bir fotoğraf

bir topun ardında koşan

ayaklarının altı taş döşeli yollar

ve ağzı gül reçeli tadı.

vakitsiz bir sabah vakitsiz bir akşam

bilmeyi susan yüzüm ibret

oysa hiç gülmezdim

ağzımda avlulardan geçtiğimiz zamanların hüznü

kırılmış, yıkık

afet tadı ağzım.

ikimiz de bir sabah bir akşam

en çok akşam sonsuz karanlık

ikimizden birinin sözleri daha mavi

hangimiz ağzımızı kapasa.

bir gün hatırlarım soran olursa

bir gün sen sor diye başlarım

bir bardak suyu içerken içime akar gibi olur

çocuğunu emziren herhangi bir anne

neden yorulur insan uzaklığından bu yana

bir gün susalım –söz ver

ellerinsiz

yollarda

bir sabah bir akşam.

göçerken gördük kuşları

otobüsleri gördük geçerken

devlet sınavlarına girmiş

genç kızlar ve genç oğlanları…

kederli bir şimdiyi andırıyordu banka vezneleri

usulca yaslandı ardına dün

ellerin ve yüzün

bir tarih kadar eski ve güçlü

ve bir o kadar heyecanlı karşımda.

şüphe götürmez günlerdi

ardıç ağacına atılan çentik

yollar ve onların ansız sapakları.

ikimiz de bir şeylere inanıyorduk

mesela saksıya en çok sardunyalar yakışıyordu

bunu bana hiç söylemedin

bunu sana hiç söylemedim

ve yazdığım birçok şiiri

yarıda kesmek zorunluluğuyla bitirdiğimi.

herkes bilse iyi olur

bilmeye inanılır bizim buralarda

bir gün söylerim

taşların gölgesinde uyuyan suskunluğu

yani kımıltısızlığını devrilmenin.

ve sıradan bir memur atamasının

apansız bir yarımlıkla

bütün fena şeylerin önüne koyulduğunu,

ama bir gün.

ikimiz de oralıydık

bu düşününce

fevkalade bir şey.

s.k.e

ikibinondört’te14ağustos

(Ayna İnsan, Sayı:12, Eylül-Ekim-Kasım 2014)

yirmi iki

devlet kayıtlarından silinmiş bir yirmi iki
şimdi okyanus içmiş bir kuş
gibi şairin
gerçeküstücü bir özleminden başka nedir ki
ben onu annemin sesinde sevdim.

onu sırlara
oyuna
dalavereye susarken
uzak bir ülke gibi düşerken gözlerim
camın ardına
üstelik sesim de güzel değilken…

ölmenin ödülünü veriyordu
büyük salonların
proporsiyonu düzgün hanımları beyleri
kalbimi çıkarıp oracığa
acıyla gülümsemeliydim
sonra avuçlarım yumruk
masada
havada
avuçlarım boşlukta
ben onu vazgeçerken sevdim.

beklediklerimizin gelmeyişinden miydi
yılgınlığı güneşin?
annem kaçıncı rekatta melek
kaçıncı vakitte cennet olacak?
ne güzel ölmek
ne güzel sokaklarda,
ne güzel bırakıp ne güzel
bir sevgilinin elini.

köşedeki ağaç
köşedeki bakkal
köşedeki adam
satıcı
ev
ve sokak
saymıyorum bile içinde durduklarımızı
odanın mesela
ve hatta insanın
bütün köşeleri kaptırdığım zamandı
ağzımda yirmi iki
böyle değil
öyle değil
ben onu ikindi vakti
duvar diplerine düşerken gölgeler
dünya bisikletin tekerinde dönerken
ama dönmezken dilim…

rüzgârın mı yoksa yaprağın mıydı
o ses?
iki elin buluşması
belki vuruşması
ama illâ ikilikti
ve o hep yirmi iki
sevdim
sevdim.

s.k.e
ikibinondört'te21haziran

(Akatalpa, Sayı:176, Ağustos 2014)

işte sinem

“Git denenlere, dön demeyi beceremedik de ondan mı dönmüyorsun Sema?”-Sinem Ilgın Omay-

düştüğünden habersiz yaprak

eridiğini bilmeyen kara benzer biraz

herkes birbirini anımsatacak biçimde gider

bir gün

yani o gün herkesin herkesi andırdığı

tuhaf bir özlemek

gelip oturur kapımıza

kapılar ki bilinsin hep içeriden açılmaz.

bütün sokakları geçtim

bütün fotoğrafları

zehir zemberek sözleri geçtim.

allah’a inanıyordum

ellerimden geçen o uzun yolda.

hepsi kendimden geçmeye benziyordu

annem git gide uzaklaşan bir gölge

unutulmasın ki dilsizdir gölgeler

sesini yitirmiş rüyalara benzeyen

işte bunlar hep dönüşü yitik bir gitme.

sevmenin ve iyi insan olmanın derdinde

en çok kendimde

yani ne söylesem

biraz devlet memuru gibi bir yanım eğik

yani ne söylesem

biri birine güler de gül bahçesi olur gibi dünya

bir sanmak bir ummak

içim komik bir ülke.

bir kalem bir defter yeter ıssız adama

sessiz adama, gitmek şekerli bir şey

belki de biraz kalmayı anladım içimden gülümsedikçe.

yani yüzümü yüzünden saklamak şart

değerse kaybolacak bir hâl üzere

yaşadım.

işte sinem

bu bahçeler ondan yeşil

bu balkonlar çiçekli

sokağın karşısında ışıklar

ondan

ondan

ondan bu hüzünlü akşamlar

belki biri kalkıp ışıkları açar

ben kalkarım masadan

bir odadan diğer odaya geçmek

bir ülkeden başka bir ülkeye gitmek kadar zor

ben çeksem gözlerimi pencereden

elbet dans eder perdeler.

s.k.e

ikibinondört’te9ağustos

frida sere serpe

herkesin frida'sı olmalı

bütün ilgilerini ortaya koyup

doğuyu örmeli

her şey olur. her şey olur

her şey ölür zamanla frida

her şey frida her şey

mutlaka inanmalı

sağı solu bırakıp ortaya.

diyebilmeli

herkesin frida'sı biraz eksik

bu pencereler korkuluklar

bu kadınlar kim

o adamlar nerede

diyebilmeli

bu yatak bu tavan

bu bakış ah bu yatış.

herkesin frida'sı olmalı

durup durduğu yerde

asfalt caddelerinde sevişebilme hayali

dünyanın. ve bütün giden şeyleri

kanatlı bir kaplumbağa ve çok ıssız fil

muazzam uyuyan şehir muazzam ölü

duvarını yadırgayan ev gibi bir şey

herkes ve frida

herkes frida'sız şey.

elleri frida’nın

ortada doğu

frida'nın memeleri -ah ölmeli

doğuda herkes

nasıl olursa öyle

nasıl ölürse

kendini bir sırra vermiş

gül memeleri

gürül gürül büyür de büyür

sere serpe.

s.k.e

ikibinondört’te7ağustos

ba'nın gitme provaları

ben her gün dışarıya asıyorum kendimi
kendimi tanımadığım yüzlerin hayat hikâyelerine iliştirilmiş buluyorum her gün.
bir vişne dalının tomurcuklanmasından
bir çocuğun ağzında kırmızı lekeler olma hâli
bilmediğim ayak seslerinin ardından koşarkenki hâlsizliğim.

her gün mevsim yaz olsa ve yazmasa annesizliği allah diyorum
ki o büyük şairdir, büyük düşündürür
ondandır bütün babaların közsüzlüğü
ve ondandır aslında annelerin de seviştiği. 

ben her gün dışarıya asıyorum kendimi
mesela bir çocuğun gözlerine
mesela yalanına bir satıcının.
kendimi bir şehrin meydanında heykelleşmiş buluyorum her gün.
güneş doğuyor
kalabalıklaşıyor dört yanım
dört yanım anlamlı anlamsızlık
akar gibi geçiyor gün
akar gibi mevsim
dört yanımda çoğalıyor hissizlik.

her gün alsan ellerimi ve içine baksan diyorum
yüzünü yaşlı bir duvarın gölgesinde unutup.
ki kim olduğumuzun ne önemi var
ya da neye benzediğimizin...
bütün duvarlar sır saklayıcısıdırlar ömrümüzün.

ben her gün unutuyorum kendimi
biraz dışarıda biraz dışında olmamışlığımızın.
uzak bir belkiyle giderim diye o uzak ülkeye
gagasında bir kırlangıcın.



s.k.e
ikibinoniki’de14mart

annem bilse ağlar

benim bir yaram var diyemediğim kimselere
kimseler bilse buna en çok annem ağlar
ben ağlamasını istemem annemin
en çok da bu ay
bu ayın yirmi beşi her yıl annemin boğazına bir şilep demir atar
bunu kimse bilmez
annem de bilmez benim bildiğimi
bütün demirleri eritmek istediğimi
ve batırmak, ağır yük gemilerini.

benim bir yaram var diyemediğim kimselere
kimseler kuş olsa belki derdim
belki derdim kuş olsa kimseler
derdim belki kimseler kuş olsa
söylemek bir yara
kanar.
bunu bilse en çok annem ağlar
ben ağlamasını istemem annemin
ben kimsenin annesinin ağlamasını istemem
bunu kimse bilmez
annem de bilmez istemediğimi
bir seccadenin kanadığını alnımda
ve s harfinin hiçbir harfle yan yana anlam bulamadığını
henüz yazdığımı bir şiire
kimse ama kimse...

benim bir yaram var diyemediğim kimselere
kimselerin kedileri olsa derdim
ama kimselerin hep kendisi var yine kendisine benzeyen
ve geniş odalı evlere kocaman eşyalar dizmeyi seven
sırf bu yüzden çizmiyorum kimseyi resim defterime
kimsenin ağzını öpmüyorum
görmüyorum gözlerini
derince eğilmiyorum ses edip kulaklarının kuytusuna.
bunu anneme desem içi kan ağlar
annem ağlarsa en çok bir banka benzerim ben
herkesin oturduğu ama kimsenin sahiplenmediği
her an dolup ama her zaman boşalacak olan
herkesin içini dinleyip yine de dışında bıraktığı
üstünde her an soğumaya hazır bırakılan sıcaklık
ve izler taşıyan bir bank.
annem otursa tanımazdı beni
ben olduğumu söylemezdim
zaten söylesem önce annem giderdi
sonra herkes.
herkesin herkese benzemesi gibi bir şey kalırdı bana
bunu henüz anlatıyorum bir mısrada.

benim bir yaram var diyemediğim kimselere
kimselere dersem yaram daha çok azar
çok azarsa sevemem ben
sevmezsem artar annemin ağlayışları
ben buna ölmek isterim bir şiirin içinde
ya da dışında herkesin ve her şeyin
gizlemek diye bir şey yok
yok olabilir bir yara üstündeki tenle.
ıslak kaldırım taşları
ve toplanabilir sokak lambaları gökyüzünün altında
şimdi gülmek çok
çok yasal
suçlu bir ağız gibi yapışabilir
ve hatta yakışabilir kimsenin fark edemeyeceği bir yüze.
hükümet devrilse
çökse göğü delen ne varsa
ve o kuşun uçtuğunu henüz yazsam şiire
kim görür kuşu
o kuş görülür mü
bütün uçuşların unutulduğu bu ülkede.


s.k.e

ikibinonüç’te26ocak

ince çizgi aramız

yaşamak mı ölüm mü derseniz

ölüm derim bayım. güpgüzel

taşların gölgesindeki bu kımıltısızlık.

beraber göğü öptüğünüz kimse var mı

aynı çiçek için girdiğiniz bir bahçeye?

yatağın gıcırdayanı makbul bayım

benim yolumda evler ağaçlar yok

ve durmak bir çizgide

ya da çocukça basmamak.

yatağın gıcırdayanı diyorum

kökü derine inen otlar

su içen atlar oluyor

içim fırtınaya meyilli göl.

söyleyecek misiniz onlara uzak olduğumu

her şeyden ve herkesten

sonra bir adamı sevdim

ağzımda tuhaf yanılgılar

bayım yangınlar var

yükseldikçe alçaklaştıran

yırtılan örümcek ağları

ve zaptı zor kaleler.

sokağın mıydı o fahişe duruş

apış arasında yaşlısı genci?

bayım bir serçe kaçışı

kim uzansa bin pişmanlık

kederli şiirlerle seviştiren

iniltili ormanlar içimde.

aşktan kasıklarım gövermeli

şakacı bulut

yüzünden. yüzüme yağmur

yağmur dizlerime

üzerime bayım üzerime

devrilişler var

bilemeyişler.

kim dirilmez ölmeye bunca yakınken

ılık bir nehre yakalanınca pervasız?

kapıların ardında sevişmek

incecik

zamanla.

sevmek iyi bir şey

köşeleri tutulmuş beyaz bir gemi

bu çıldırtabilir pahalılık bayım

ve ucuz yaşam rehberi.

s.k.e

ikibinondört’te6nisan

devletler de yanılır.

belki birazdan ağlarım devletler de yanılır

götünü gök sananların oturduğu sandalyeden ibarettir hayat

bazen bilinir bazen bilinmez

kim insan kim değil her şey karışır.

çok utanmış bir kızın suya düşer bedeni

işte ben o an belki bir park olurum, parkta bir bank

bana bakılmış olur, benden geçilmiş…

bir akşamüstü aklımda bir ağustos ömrüm kırışır.

çok üzgün bir anne ile bir kırlangıç arasındaki bağ ne?

neler yanılmaz ki tarih de yanılır.

kasıklarını ovuşturmak için yazanlar harbi yalan

ağacın tarihine çentik atılır

yani bazen diyorum ki bazen işte bazen

metroya benziyor bazı kadınlar, demirden sürüngen

ve adamlar...

yani bazen çok suikast, çok soygun

çok ağlamak istiyorum kim allahsız kimin allahı var

işte bazen devletler de yanılır

kim karşıda durup karşıyı yıkar

kim anlatır bunları sonraya

isimler neyi hatırlatır

kocaman bir endişedir ardından baktığımız zaman

göğsümüzde vuruldukça kuşlar.

s.k.e

ikibinondört’te20şubat

(Akatalpa Nisan 2014 – Sayı 172)

unutuş

girmediğimiz bahçeler

inandığımız devlet

o yanılgı.

çok renkli bir türkçe’yle bunu nasıl anlatmalıyım

yani işte biraz siyah beyazdı her şeyden

bir kızın saçlarından mesela

yerde uzayan gölgelerden

ve soluk soluğa çıkmaktan merdivenleri

yani herhangi bir olağanlıktı

herhangi bir alışkanlık…

a şehrinde bütün sokaklar çok eski bir şarkıyı mırıldanıyordu

eski bir unutkanlığı hatırlatan nakaratlarla.

caddeler demiyorum –ölümü unutturacak kadar renkliydi onlar

konteynırları kapkara gülüşlere mutfak olan sokaklar

kadınlar ki eksik

kadınlar eprimiş gülüşleri

ve apış aralarında binlerce adamın soluğu.

ben konuşsam kimse duymaz

ben konuşsam kimse olur herkes

bir duvarcı ustası kapkara çiviler çakar

ben konuşsam şizofren bir kahkaha hem sağda hem solda

ben konuşsam öylece kalıyorum

öylece çırılçıplak

öylece yol ortasında.

utangaç düşünceler çeperiydi bir kadının teni

ya da aşkta soylu adamların soluğu

kırışmaya aday çarşaflar nasıl çağırırsa

öyle düşürürdü yollara

yeleleri rüzgârdan bir atın sırtındaki kararlılık.

her şeyin biraz rengini kaybettiği bir akşamdı

iri göğüslü dekolteli kadınlar

ve ana haber bültenlerinde seçim tartışmalarına oksijensiz dalan adamlar

gecenin kantarını kaçıracak deyişlere gülüyorlardı.

derin çizikler bırakıyordu avucumuzda parçalanışı güvercin göğsünün

ben seni kaç kere öptüm

böyle güzel öptüm

nasıl güzel bir unutuştu

kaç saat kaç dakika…

s.k.e

ikibinondört’te23şubat

lavabo açacağı satıcısı

lavaboların allah’ı olmaz
allah’ı olmaz tıkanan şeylerin
bilirdi bunu bütün aynalar
göğsünde yanardağ taşıyan analar ve balıklar bilirdi.
herkes bilirdi ama söylemezdi
lavabo açacağı satıcısı allah’ıydı tıkanışların.
bir gücü yetmezdi şu kalabalığa -sokakta
bilseydi severdi belki göğüsleri pembe bir kadın
göğüsleri pembe bir kadın ne güzel kapatırdı kapıyı –usulca

gülümserdi ardından nazenin

çiçeklenen kırlara dönerdi ardı
ne güzel kokardı pembe göğüslü bir kadın
bütün tıkanışların dışında.

kim isterdi lavabo açacağı satıcısı olmayı

uzun ve kemikli ellerinin olmasını kim isterdi bir tezgahta
lavabo açacağı satıcısının istediği şey değildi
bir dükkanı olsa vitrininde sürekli değişen insan siluetleri
ve raflarda sıralı düşleri.
ya da bir memur masa başında
en fazla dalgın yürürdü
ve hep aynı saatte geçerdi karşıdan karşıya caddeyi.

korkunç ve ıslaktı taşmak
taşmak her zaman hep aynıydı
bir lavaboda ya da sinir uçlarında sabrın.

deniz de biterdi bu allahsızlığında yasaların
bütün köşe başlarında bir gül dikeni

gülü olmadan sevilmezdi diken

gülü olmadan ölü topraklar serpilirdi üstüne bir devrin
bunu bilmeliydi pembe göğüslü kadın
pembe göğüslerin hüznü ne güzel, ne ince.

hiçbir gelin lavabo açacağı satıcısı değildi
bembeyaz bir gün kundaktan kefene
yaz da değildi ama terletirdi boynunu eğince
sokağın köşesinde ya da başında bir lavabonun
terletirdi dökülürken yüzünde sevinçleri.
bir gelinle lavabo açacağı satıcısı arasında hiçbir benzerlik yoktu
benzerlik kafamızın içindeydi
kafamızın içindeydi sevince her şey
öfkesi bir kedinin sarı ve sıcak bir şeydi
adımları sokaktan geçince.


s.k.e
ikibinonüç’te27nisan

aynılık üzerine

bu sabah da her sabahla aynıdır

pencere

duvar

ve şarkısızlık.

göğsüme gelip oturan bir ağırlık gibidir

herkesi ve her şeyi aynı yapan bu sessiz yokluk.

kimse bilmez neyi saklar perdeler

neyi getirir sessizliğin içindeki rüzgâr.

her uzaklık kendi umudunu gizler içinde

mevsimler değişir

yollar biter

yollar başlar

sürekli açıp kapanan bir kapı

içimizin gizli bahçelerinde.

ama unutmayın

unutmayın pencereleri

oradan yükselir insan

ve orada eritir yalnızlığını.

ne güzeldir bazen sıradan olmak

aynılık ve sabah ne güzeldir

çay koymaya benzer

sokağa çıkınca derin bir nefes almaya

ve sebepsiz gülümsemeye bir çocuğa.

biliyorum

bir gün bu aynılık öldürecek beni

öyle sıradan öyle herhangi bir gün içinde

aynı bir sabah

aynı pencere

duvar

ve şarkısızlık.

s.k.e

ikibinonüç’te30kasım

beyaza uzayan boşluk

eğer saçlarımı kesersem kesmiş olurum seninle aramdaki bağı

küsersem yazık olur sardunyaya –henüz görmedin

kararan sokak ve kapalı perdeler

ışıklar titrek ve sapsarı –sen onları öyle sevmedin

göğsüm ateşe verilmiş orman

kaçarken vururlar bir ceylanı ağaçların acıya soyunduğu yerde.

eğer ağlarsam ağlamış olurum yüzümde aksanı bozuk bir keder

kiminle sevişirsen seviş

kiminle sevişirsem sevişeyim

tasviri çok ayıp bir şeyler birikir içimizde

çok kabul görmez

soyluluktan çok uzak

ahlaksızlığın mertebesine erişemedikten sonra bundan kime ne

dünya kir.

eğer severse, ellerim sever bir sabah

bir sabah ve başka bir sabah dahaymış gibi

esirgeyen ve bağışlayan gecenin hükmüyle.

ve bir gün tanrı yitirilir bir pazartesi

o gün bugündür –yazık olur

aşk bir omuz ister ve sıcak bir sine

bir öpüş bir kucak ve hep sonrası

bir akşamüstü seyridir çizersem

tanrım edit edit edit!

ölmek gibi bir şeydir içinde bir trenin raydan çıkması

biçimin kaybedilişiyle.

yitirilirsem yitirilmiş olur bir şeylerin

ve eğer elindeki çiçekten bir dünya yaratamıyorsan adam değilsin.

omurgasız yalanlar ve kaypak adamlar

her mevsim aynı bozuk plak

bir aşk yaratmak adına göze almak defalarca hançerlenmeyi

susmayı öğretemeden konuşan ağızlara

biliyorum güzel şeydi

üzen şeydi biliyorum

yani ne acayip bir şeydi pas tutmuş inançlar arasında.

yitirilirsem yitirilmiş olur bir şeylerin

çürümüş olur gün ağarırken sokağa bakmak

ve sesi güvercinlerin.

yani evet bir sokakta devasal gölgeler gibi uzamak olur

bir sabah

güzel bir sabah

inandığımız bir sabah.

kadınlar sevilir göğsü uzak şehirlere benzeyen

kadınlar hiç gidilmemiş

ve omuzları bir rahme benzemeyen adamlar

benzer bir yaraya nüfuz eden acılar sonrası

büyüdükçe küçüldüğümüz ne varsa yaşama dair

koca bir boşluk açılır –bembeyaz.

s.k.e

ikibinonüç’te30aralık

arşe bir hırsızdır.

arşe özlenen bir kadın ismidir tanrı’nın ağzında
göğsü aşılmaz duvar
ardı gül kokuludur.
annem susar
hem susar hem denize ağlar
ben anneme…
bütün duvarlara susulur
ayın kaçıydı bilmem
ayın kaçıydı unuturum
ayın kaçı olduğunun ne önemi var
zamanın aralığından çıkıp gitmiştir o büyülü duygular.

esad’ın yalnızca kimsesizliğini vurduğu
bir çocuktur arşe sokağın ilminde.
hepimizin çocukluğu tarumar…
erbil’de toprağa verilen
tanrı dağları’nda filizlenen
batı şeria’nın su çiçeğidir
açar incecik.
göğü geldiğinde uçar kuşlar
yabanıl ve uzak.
tanrı bütün orospu çocuklarından yüzünü saklar
kediler büyür
bu merhamet bizi öldürür
arşe korkunç güzellikte bir hırsızdır
çalar tanrı’yı.
kapkara bir iç çekiş kalır
beyaz adamların ardından.

gecenin içi kalabalık
sözsüz
imgesi çıplak.
aylak adam’a rastlama umudu büyütürüm köşe başlarında
odanın
tavanın…
bulamam .
sorma sokağı
çıkamam
dağılırım tespih taneleri gibi içime.
yaralı bir bakıştır arşe tanrı’nın gözünde
bize türkçe altyazılı bir din bırakır
delik deşik gökyüzü altında kelimelerin anlamının değiştiği.
çatırdayan bu yüzyılda
bir gece vakti tanrı’dan ödünç al da
bana o bakışı getir.
arşe esmer bir hüzündür
duvarlar burkulur
unutulur yükseklik korkum.

uzunca sussam uzunca
upuzun susarım
varırım kıyılarına belki kendine gelmenin
arşe ayetidir gönül kitabının
suçüstü yakalanırım yağmurlarında
unuturum tanrı’nın kaybolmuşluğunu.

s.k.e
ikibinonüç’te29temmuz

ağzımda

senin adın neydi
ah neydi
bir çiçeğe su vermeye benzer miydi?
sahi neydi
ben o zamanlar yazardım
biraz az biraz yaz
azardım ben o zamanlar
azar azar ah niyeydi

kaç yıl önceydi neredeydi
hırçın bir eğilmeydi sudan seccadelere
sudan sebeplerdi
ah kime neydi.

sırtımda bir yokuşu eğdim yere
o düşenler ayak izleri miydi
of bunu söylemek niye
of niye ve kime

sahi neydi
senin adın neydi
ağzımda bir şiir kadar vakitsiz ve tenha
bir orospuya benziyordu
bir ayyaşa
ya da yaslanmaya bir direğe
öyle güpegündüz
sokak ortasında.

s.k.e
ikibinonüç’te12kasım

(Akatalpa, Aralık 2013, Sayı:168)

bırakamayış

sizin gözleriniz var mı? bakmadım.
gidecek bir eviniz?
bu yol benim yolum
üstünde doğup batar gün
üstünde gemilere uzanır gölgeler
ipince bir kadına benzer yürüsem
yürümesem kemana
size bunu anlatmadım.

apaydınlık bir bugündü
herkesin kendine döndüğü
biçimleri ışıkla buluşturdum
neye uzandıysam merdiven altı
yedi, sekiz
dokuzu da sayarsam ona benim diyeceğim
bir yalanınız var mı? inandırdığınız…
ah neydi onun adı neydi
dibinde kimseydim
neydi adı bir söylesem.

sizin her şeye yeniden başlamanız var mı?
herkese benzeyen
ama değişilmeyen hiçbir şeye
otobüse yetişmeleriniz?
bu beklemeler benim
lütfen lütfen gidiniz!
incinmelerle renkleniyor sardunyalar
bu sır benim söyleyemem
o ve ben
denizlerce sessiziz.

siz serçeleri sever misiniz?
lütfen hayır deyin lütfen
aramızda bir akşam
aramızda gerçek bir akşam
kırık dökük bir anıya sarılıyorum ah bunlar elleriniz
sarılmasam yine elleriniz
koskoca bir ormanı andırıyordu bendeki
bırakmadım.


s.k.e
ikibinonüç’te30temmuz


( Akatalpa, Ekim 2013, Sayı:166 )

te cetveli babam

göğsümün orta yerinde sızı
ocakta kaynamış taş
elleri hep yüzüne yakın
büyük fotoğrafta te cetveli babam

okyanus ötesine mektuplar yazarken tanrı’ya
ne masallarla uyunur bir göz bıraktı
ne huzurlu bir kalp…
sıra sıra kahverengi çocuklar
lastik ayakkabıların ucunda dünya
babamın ağzı kuş yuvası
yollarsa çabuk çabuk çırpılan kanatlar.

işte kıskandı şu ağaç
şu kırmızı taşlar kaldırımda
şu sardunya o sebepten eğilmiş sokağa
sallardım da fırçamı
biçimi bozulmasa yağmurun
ıslak bir bank
tenha bir parkta.

birazdan açılacak kapı gıcırtısı babam
yürek kıpırtısı
kaç zamandır kapalı kapılar ardında.


s.k.e
ikibinonüç'te11haziran


(Akatalpa, Temmuz 2013, Sayı:163)

küçük a

benim güzel tanrıcığım
küçük a sanıyorlar seni
ama sen büsbüyüksün
ve sevmesin kimse seni
aslında kimse kimseyi sevmesin
sevdikçe kimsesiz kalıyoruz
sevdikçe ortada...
üstelik el uzatılıyor yalnızlığımıza
dil uzatılıyor
kol
bacak...
papazdan bahsetmiyorum bile.

benim güzel tanrıcığım
küçük a sanıyorlar seni
gülümsemiyorsun sanıyorlar.
aslında kimse kimseye gülümsemesin
bir rahatsızlık kalsın
ne de olsa bahar da biter
pencereler diyorum tanrıcığım pencereler
çekinmeliyiz pencerelerden sudan sebeplerle
sokak buna gider
ah arka bahçeler diyorum tanrıcığım
katilin uşak çıkma ihtimalinden de beter.

benim güzel tanrıcığım
annemi bir kediye ver
kediyi filde sakla
bana filleri yasakla
ve tanrıcığım
küçük a geldiği zaman bir işaret gönderiver.


s.k.e
ikibinonüç’te21mart

(Akapalta, Mayıs 20013, Sayı:161 )