benim bir yaram var diyemediğim kimselere
kimseler bilse buna en çok annem ağlar
ben ağlamasını istemem annemin
en çok da bu ay
bu ayın yirmi beşi her yıl annemin boğazına bir şilep demir atar
bunu kimse bilmez
annem de bilmez benim bildiğimi
bütün demirleri eritmek istediğimi
ve batırmak, ağır yük gemilerini.
benim bir yaram var diyemediğim kimselere
kimseler kuş olsa belki derdim
belki derdim kuş olsa kimseler
derdim belki kimseler kuş olsa
söylemek bir yara
kanar.
bunu bilse en çok annem ağlar
ben ağlamasını istemem annemin
ben kimsenin annesinin ağlamasını istemem
bunu kimse bilmez
annem de bilmez istemediğimi
bir seccadenin kanadığını alnımda
ve s harfinin hiçbir harfle yan yana anlam bulamadığını
henüz yazdığımı bir şiire
kimse ama kimse...
benim bir yaram var diyemediğim kimselere
kimselerin kedileri olsa derdim
ama kimselerin hep kendisi var yine kendisine benzeyen
ve geniş odalı evlere kocaman eşyalar dizmeyi seven
sırf bu yüzden çizmiyorum kimseyi resim defterime
kimsenin ağzını öpmüyorum
görmüyorum gözlerini
derince eğilmiyorum ses edip kulaklarının kuytusuna.
bunu anneme desem içi kan ağlar
annem ağlarsa en çok bir banka benzerim ben
herkesin oturduğu ama kimsenin sahiplenmediği
her an dolup ama her zaman boşalacak olan
herkesin içini dinleyip yine de dışında bıraktığı
üstünde her an soğumaya hazır bırakılan sıcaklık
ve izler taşıyan bir bank.
annem otursa tanımazdı beni
ben olduğumu söylemezdim
zaten söylesem önce annem giderdi
sonra herkes.
herkesin herkese benzemesi gibi bir şey kalırdı bana
bunu henüz anlatıyorum bir mısrada.
benim bir yaram var diyemediğim kimselere
kimselere dersem yaram daha çok azar
çok azarsa sevemem ben
sevmezsem artar annemin ağlayışları
ben buna ölmek isterim bir şiirin içinde
ya da dışında herkesin ve her şeyin
gizlemek diye bir şey yok
yok olabilir bir yara üstündeki tenle.
ıslak kaldırım taşları
ve toplanabilir sokak lambaları gökyüzünün altında
şimdi gülmek çok
çok yasal
suçlu bir ağız gibi yapışabilir
ve hatta yakışabilir kimsenin fark edemeyeceği bir yüze.
hükümet devrilse
çökse göğü delen ne varsa
ve o kuşun uçtuğunu henüz yazsam şiire
kim görür kuşu
o kuş görülür mü
bütün uçuşların unutulduğu bu ülkede.
s.k.e
ikibinonüç’te26ocak
