aynılık üzerine

bu sabah da her sabahla aynıdır

pencere

duvar

ve şarkısızlık.

göğsüme gelip oturan bir ağırlık gibidir

herkesi ve her şeyi aynı yapan bu sessiz yokluk.

kimse bilmez neyi saklar perdeler

neyi getirir sessizliğin içindeki rüzgâr.

her uzaklık kendi umudunu gizler içinde

mevsimler değişir

yollar biter

yollar başlar

sürekli açıp kapanan bir kapı

içimizin gizli bahçelerinde.

ama unutmayın

unutmayın pencereleri

oradan yükselir insan

ve orada eritir yalnızlığını.

ne güzeldir bazen sıradan olmak

aynılık ve sabah ne güzeldir

çay koymaya benzer

sokağa çıkınca derin bir nefes almaya

ve sebepsiz gülümsemeye bir çocuğa.

biliyorum

bir gün bu aynılık öldürecek beni

öyle sıradan öyle herhangi bir gün içinde

aynı bir sabah

aynı pencere

duvar

ve şarkısızlık.

s.k.e

ikibinonüç’te30kasım