lavabo açacağı satıcısı

lavaboların allah’ı olmaz
allah’ı olmaz tıkanan şeylerin
bilirdi bunu bütün aynalar
göğsünde yanardağ taşıyan analar ve balıklar bilirdi.
herkes bilirdi ama söylemezdi
lavabo açacağı satıcısı allah’ıydı tıkanışların.
bir gücü yetmezdi şu kalabalığa -sokakta
bilseydi severdi belki göğüsleri pembe bir kadın
göğüsleri pembe bir kadın ne güzel kapatırdı kapıyı –usulca

gülümserdi ardından nazenin

çiçeklenen kırlara dönerdi ardı
ne güzel kokardı pembe göğüslü bir kadın
bütün tıkanışların dışında.

kim isterdi lavabo açacağı satıcısı olmayı

uzun ve kemikli ellerinin olmasını kim isterdi bir tezgahta
lavabo açacağı satıcısının istediği şey değildi
bir dükkanı olsa vitrininde sürekli değişen insan siluetleri
ve raflarda sıralı düşleri.
ya da bir memur masa başında
en fazla dalgın yürürdü
ve hep aynı saatte geçerdi karşıdan karşıya caddeyi.

korkunç ve ıslaktı taşmak
taşmak her zaman hep aynıydı
bir lavaboda ya da sinir uçlarında sabrın.

deniz de biterdi bu allahsızlığında yasaların
bütün köşe başlarında bir gül dikeni

gülü olmadan sevilmezdi diken

gülü olmadan ölü topraklar serpilirdi üstüne bir devrin
bunu bilmeliydi pembe göğüslü kadın
pembe göğüslerin hüznü ne güzel, ne ince.

hiçbir gelin lavabo açacağı satıcısı değildi
bembeyaz bir gün kundaktan kefene
yaz da değildi ama terletirdi boynunu eğince
sokağın köşesinde ya da başında bir lavabonun
terletirdi dökülürken yüzünde sevinçleri.
bir gelinle lavabo açacağı satıcısı arasında hiçbir benzerlik yoktu
benzerlik kafamızın içindeydi
kafamızın içindeydi sevince her şey
öfkesi bir kedinin sarı ve sıcak bir şeydi
adımları sokaktan geçince.


s.k.e
ikibinonüç’te27nisan

aynılık üzerine

bu sabah da her sabahla aynıdır

pencere

duvar

ve şarkısızlık.

göğsüme gelip oturan bir ağırlık gibidir

herkesi ve her şeyi aynı yapan bu sessiz yokluk.

kimse bilmez neyi saklar perdeler

neyi getirir sessizliğin içindeki rüzgâr.

her uzaklık kendi umudunu gizler içinde

mevsimler değişir

yollar biter

yollar başlar

sürekli açıp kapanan bir kapı

içimizin gizli bahçelerinde.

ama unutmayın

unutmayın pencereleri

oradan yükselir insan

ve orada eritir yalnızlığını.

ne güzeldir bazen sıradan olmak

aynılık ve sabah ne güzeldir

çay koymaya benzer

sokağa çıkınca derin bir nefes almaya

ve sebepsiz gülümsemeye bir çocuğa.

biliyorum

bir gün bu aynılık öldürecek beni

öyle sıradan öyle herhangi bir gün içinde

aynı bir sabah

aynı pencere

duvar

ve şarkısızlık.

s.k.e

ikibinonüç’te30kasım

beyaza uzayan boşluk

eğer saçlarımı kesersem kesmiş olurum seninle aramdaki bağı

küsersem yazık olur sardunyaya –henüz görmedin

kararan sokak ve kapalı perdeler

ışıklar titrek ve sapsarı –sen onları öyle sevmedin

göğsüm ateşe verilmiş orman

kaçarken vururlar bir ceylanı ağaçların acıya soyunduğu yerde.

eğer ağlarsam ağlamış olurum yüzümde aksanı bozuk bir keder

kiminle sevişirsen seviş

kiminle sevişirsem sevişeyim

tasviri çok ayıp bir şeyler birikir içimizde

çok kabul görmez

soyluluktan çok uzak

ahlaksızlığın mertebesine erişemedikten sonra bundan kime ne

dünya kir.

eğer severse, ellerim sever bir sabah

bir sabah ve başka bir sabah dahaymış gibi

esirgeyen ve bağışlayan gecenin hükmüyle.

ve bir gün tanrı yitirilir bir pazartesi

o gün bugündür –yazık olur

aşk bir omuz ister ve sıcak bir sine

bir öpüş bir kucak ve hep sonrası

bir akşamüstü seyridir çizersem

tanrım edit edit edit!

ölmek gibi bir şeydir içinde bir trenin raydan çıkması

biçimin kaybedilişiyle.

yitirilirsem yitirilmiş olur bir şeylerin

ve eğer elindeki çiçekten bir dünya yaratamıyorsan adam değilsin.

omurgasız yalanlar ve kaypak adamlar

her mevsim aynı bozuk plak

bir aşk yaratmak adına göze almak defalarca hançerlenmeyi

susmayı öğretemeden konuşan ağızlara

biliyorum güzel şeydi

üzen şeydi biliyorum

yani ne acayip bir şeydi pas tutmuş inançlar arasında.

yitirilirsem yitirilmiş olur bir şeylerin

çürümüş olur gün ağarırken sokağa bakmak

ve sesi güvercinlerin.

yani evet bir sokakta devasal gölgeler gibi uzamak olur

bir sabah

güzel bir sabah

inandığımız bir sabah.

kadınlar sevilir göğsü uzak şehirlere benzeyen

kadınlar hiç gidilmemiş

ve omuzları bir rahme benzemeyen adamlar

benzer bir yaraya nüfuz eden acılar sonrası

büyüdükçe küçüldüğümüz ne varsa yaşama dair

koca bir boşluk açılır –bembeyaz.

s.k.e

ikibinonüç’te30aralık

arşe bir hırsızdır.

arşe özlenen bir kadın ismidir tanrı’nın ağzında
göğsü aşılmaz duvar
ardı gül kokuludur.
annem susar
hem susar hem denize ağlar
ben anneme…
bütün duvarlara susulur
ayın kaçıydı bilmem
ayın kaçıydı unuturum
ayın kaçı olduğunun ne önemi var
zamanın aralığından çıkıp gitmiştir o büyülü duygular.

esad’ın yalnızca kimsesizliğini vurduğu
bir çocuktur arşe sokağın ilminde.
hepimizin çocukluğu tarumar…
erbil’de toprağa verilen
tanrı dağları’nda filizlenen
batı şeria’nın su çiçeğidir
açar incecik.
göğü geldiğinde uçar kuşlar
yabanıl ve uzak.
tanrı bütün orospu çocuklarından yüzünü saklar
kediler büyür
bu merhamet bizi öldürür
arşe korkunç güzellikte bir hırsızdır
çalar tanrı’yı.
kapkara bir iç çekiş kalır
beyaz adamların ardından.

gecenin içi kalabalık
sözsüz
imgesi çıplak.
aylak adam’a rastlama umudu büyütürüm köşe başlarında
odanın
tavanın…
bulamam .
sorma sokağı
çıkamam
dağılırım tespih taneleri gibi içime.
yaralı bir bakıştır arşe tanrı’nın gözünde
bize türkçe altyazılı bir din bırakır
delik deşik gökyüzü altında kelimelerin anlamının değiştiği.
çatırdayan bu yüzyılda
bir gece vakti tanrı’dan ödünç al da
bana o bakışı getir.
arşe esmer bir hüzündür
duvarlar burkulur
unutulur yükseklik korkum.

uzunca sussam uzunca
upuzun susarım
varırım kıyılarına belki kendine gelmenin
arşe ayetidir gönül kitabının
suçüstü yakalanırım yağmurlarında
unuturum tanrı’nın kaybolmuşluğunu.

s.k.e
ikibinonüç’te29temmuz

ağzımda

senin adın neydi
ah neydi
bir çiçeğe su vermeye benzer miydi?
sahi neydi
ben o zamanlar yazardım
biraz az biraz yaz
azardım ben o zamanlar
azar azar ah niyeydi

kaç yıl önceydi neredeydi
hırçın bir eğilmeydi sudan seccadelere
sudan sebeplerdi
ah kime neydi.

sırtımda bir yokuşu eğdim yere
o düşenler ayak izleri miydi
of bunu söylemek niye
of niye ve kime

sahi neydi
senin adın neydi
ağzımda bir şiir kadar vakitsiz ve tenha
bir orospuya benziyordu
bir ayyaşa
ya da yaslanmaya bir direğe
öyle güpegündüz
sokak ortasında.

s.k.e
ikibinonüç’te12kasım

(Akatalpa, Aralık 2013, Sayı:168)