unutuş

girmediğimiz bahçeler

inandığımız devlet

o yanılgı.

çok renkli bir türkçe’yle bunu nasıl anlatmalıyım

yani işte biraz siyah beyazdı her şeyden

bir kızın saçlarından mesela

yerde uzayan gölgelerden

ve soluk soluğa çıkmaktan merdivenleri

yani herhangi bir olağanlıktı

herhangi bir alışkanlık…

a şehrinde bütün sokaklar çok eski bir şarkıyı mırıldanıyordu

eski bir unutkanlığı hatırlatan nakaratlarla.

caddeler demiyorum –ölümü unutturacak kadar renkliydi onlar

konteynırları kapkara gülüşlere mutfak olan sokaklar

kadınlar ki eksik

kadınlar eprimiş gülüşleri

ve apış aralarında binlerce adamın soluğu.

ben konuşsam kimse duymaz

ben konuşsam kimse olur herkes

bir duvarcı ustası kapkara çiviler çakar

ben konuşsam şizofren bir kahkaha hem sağda hem solda

ben konuşsam öylece kalıyorum

öylece çırılçıplak

öylece yol ortasında.

utangaç düşünceler çeperiydi bir kadının teni

ya da aşkta soylu adamların soluğu

kırışmaya aday çarşaflar nasıl çağırırsa

öyle düşürürdü yollara

yeleleri rüzgârdan bir atın sırtındaki kararlılık.

her şeyin biraz rengini kaybettiği bir akşamdı

iri göğüslü dekolteli kadınlar

ve ana haber bültenlerinde seçim tartışmalarına oksijensiz dalan adamlar

gecenin kantarını kaçıracak deyişlere gülüyorlardı.

derin çizikler bırakıyordu avucumuzda parçalanışı güvercin göğsünün

ben seni kaç kere öptüm

böyle güzel öptüm

nasıl güzel bir unutuştu

kaç saat kaç dakika…

s.k.e

ikibinondört’te23şubat