yirmi iki

devlet kayıtlarından silinmiş bir yirmi iki
şimdi okyanus içmiş bir kuş
gibi şairin
gerçeküstücü bir özleminden başka nedir ki
ben onu annemin sesinde sevdim.

onu sırlara
oyuna
dalavereye susarken
uzak bir ülke gibi düşerken gözlerim
camın ardına
üstelik sesim de güzel değilken…

ölmenin ödülünü veriyordu
büyük salonların
proporsiyonu düzgün hanımları beyleri
kalbimi çıkarıp oracığa
acıyla gülümsemeliydim
sonra avuçlarım yumruk
masada
havada
avuçlarım boşlukta
ben onu vazgeçerken sevdim.

beklediklerimizin gelmeyişinden miydi
yılgınlığı güneşin?
annem kaçıncı rekatta melek
kaçıncı vakitte cennet olacak?
ne güzel ölmek
ne güzel sokaklarda,
ne güzel bırakıp ne güzel
bir sevgilinin elini.

köşedeki ağaç
köşedeki bakkal
köşedeki adam
satıcı
ev
ve sokak
saymıyorum bile içinde durduklarımızı
odanın mesela
ve hatta insanın
bütün köşeleri kaptırdığım zamandı
ağzımda yirmi iki
böyle değil
öyle değil
ben onu ikindi vakti
duvar diplerine düşerken gölgeler
dünya bisikletin tekerinde dönerken
ama dönmezken dilim…

rüzgârın mı yoksa yaprağın mıydı
o ses?
iki elin buluşması
belki vuruşması
ama illâ ikilikti
ve o hep yirmi iki
sevdim
sevdim.

s.k.e
ikibinondört'te21haziran

(Akatalpa, Sayı:176, Ağustos 2014)

işte sinem

“Git denenlere, dön demeyi beceremedik de ondan mı dönmüyorsun Sema?”-Sinem Ilgın Omay-

düştüğünden habersiz yaprak

eridiğini bilmeyen kara benzer biraz

herkes birbirini anımsatacak biçimde gider

bir gün

yani o gün herkesin herkesi andırdığı

tuhaf bir özlemek

gelip oturur kapımıza

kapılar ki bilinsin hep içeriden açılmaz.

bütün sokakları geçtim

bütün fotoğrafları

zehir zemberek sözleri geçtim.

allah’a inanıyordum

ellerimden geçen o uzun yolda.

hepsi kendimden geçmeye benziyordu

annem git gide uzaklaşan bir gölge

unutulmasın ki dilsizdir gölgeler

sesini yitirmiş rüyalara benzeyen

işte bunlar hep dönüşü yitik bir gitme.

sevmenin ve iyi insan olmanın derdinde

en çok kendimde

yani ne söylesem

biraz devlet memuru gibi bir yanım eğik

yani ne söylesem

biri birine güler de gül bahçesi olur gibi dünya

bir sanmak bir ummak

içim komik bir ülke.

bir kalem bir defter yeter ıssız adama

sessiz adama, gitmek şekerli bir şey

belki de biraz kalmayı anladım içimden gülümsedikçe.

yani yüzümü yüzünden saklamak şart

değerse kaybolacak bir hâl üzere

yaşadım.

işte sinem

bu bahçeler ondan yeşil

bu balkonlar çiçekli

sokağın karşısında ışıklar

ondan

ondan

ondan bu hüzünlü akşamlar

belki biri kalkıp ışıkları açar

ben kalkarım masadan

bir odadan diğer odaya geçmek

bir ülkeden başka bir ülkeye gitmek kadar zor

ben çeksem gözlerimi pencereden

elbet dans eder perdeler.

s.k.e

ikibinondört’te9ağustos

frida sere serpe

herkesin frida'sı olmalı

bütün ilgilerini ortaya koyup

doğuyu örmeli

her şey olur. her şey olur

her şey ölür zamanla frida

her şey frida her şey

mutlaka inanmalı

sağı solu bırakıp ortaya.

diyebilmeli

herkesin frida'sı biraz eksik

bu pencereler korkuluklar

bu kadınlar kim

o adamlar nerede

diyebilmeli

bu yatak bu tavan

bu bakış ah bu yatış.

herkesin frida'sı olmalı

durup durduğu yerde

asfalt caddelerinde sevişebilme hayali

dünyanın. ve bütün giden şeyleri

kanatlı bir kaplumbağa ve çok ıssız fil

muazzam uyuyan şehir muazzam ölü

duvarını yadırgayan ev gibi bir şey

herkes ve frida

herkes frida'sız şey.

elleri frida’nın

ortada doğu

frida'nın memeleri -ah ölmeli

doğuda herkes

nasıl olursa öyle

nasıl ölürse

kendini bir sırra vermiş

gül memeleri

gürül gürül büyür de büyür

sere serpe.

s.k.e

ikibinondört’te7ağustos