kendimi tanımadığım yüzlerin hayat hikâyelerine iliştirilmiş buluyorum her gün.
bir vişne dalının tomurcuklanmasından
bir çocuğun ağzında kırmızı lekeler olma hâli
bilmediğim ayak seslerinin ardından koşarkenki hâlsizliğim.
her gün mevsim yaz olsa ve yazmasa annesizliği allah diyorum
ki o büyük şairdir, büyük düşündürür
ondandır bütün babaların közsüzlüğü
ve ondandır aslında annelerin de seviştiği.
ben her gün dışarıya asıyorum kendimi
mesela bir çocuğun gözlerine
mesela yalanına bir satıcının.
kendimi bir şehrin meydanında heykelleşmiş buluyorum her gün.
güneş doğuyor
kalabalıklaşıyor dört yanım
dört yanım anlamlı anlamsızlık
akar gibi geçiyor gün
akar gibi mevsim
dört yanımda çoğalıyor hissizlik.
her gün alsan ellerimi ve içine baksan diyorum
yüzünü yaşlı bir duvarın gölgesinde unutup.
ki kim olduğumuzun ne önemi var
ya da neye benzediğimizin...
bütün duvarlar sır saklayıcısıdırlar ömrümüzün.
ben her gün unutuyorum kendimi
biraz dışarıda biraz dışında olmamışlığımızın.
uzak bir belkiyle giderim diye o uzak ülkeye
gagasında bir kırlangıcın.
s.k.e
ikibinoniki’de14mart
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder