sürreal

gözlerim kapalı mı açık mı bilmiyorum

bilmemek iyi bir şeydir

muhtemelen bir kediydi -ellerini gördüm

kedinin ellerini gömdüm arka bahçeme

bahçem çöl.

kedinin ellerinde okşanan masallar

kum tanesine hapsolmuş saraylar vardı

büyük ihtimal özlüyordum.

her gece kafamın içinden gürültüyle geçen bir tren

trenin kompartımanı

kompartımanda pencere

pencerede kayan incecik şeyler

her gece hep unutmaya kapanan

elleri namlusunu alnıma dayamış

radyoda yurttan sesler

-öyle durma önümde- dedi

gözlerim kapalı mı açık mı bilmiyorum

bilmemek iyi bir şeydir

-saçlarını öyle verme rüzgara-

-öyle bakma-

sesi büyük keder

hızla çevrilen çarkıydı zamanın

ihtimalsiz öpülmüş dişlileri.

bütün tanrılar istiyordu kedinin sevişmesini

kocaman bir yalnızlıkla.

gözlerim kapalı mı açık mı bilmiyorum

kapı aralık mı bahar mı

bilmemek iyi bir şeydir

muhtemelen yapmaman gereken şeylerden muaf tutar

muaf tutulmak bu şiire biraz abartı katsın istiyorum

abartı memur

ne istiyorum bilmiyorum

yanımda bilmemek

yürürken söylerken susarken bilmemek.

bir kedinin kılıcıyla ölmeye benzeyen

filmler izledim -büyük gerçeklik

portakal çiçeği kokan gülümseyişler dizdim ipe

bu mısradan upuzun tüneller yaptım

köprüler kurdum

köprüler yıktım

bir devlet olsam kafa tutardım amerika'ya

ben tutup uykuya göz kırptım

her şey isteyerek oldu

herkes isteyerek öldü

eşik ve ilk adım -rüya

muhtemelen bir kediydi -ellerinde paris

pariste eyfel kulesi

kuleyi sulayıp yeşerten tanrı

ama benim hiçbir şeyim yok

hiçbir şeyim yok

hiçbir şeyim

çıplak bir rüyadan başka

kedinin ellerinde yuvarlanan.

s.k.e

ikibinonbeş'te28kasım2015

Çevrimdışı İstanbul, Temmuz-Ağustos 2016, 3.Sayı