kırk bir

kendine doğru hızla koşan bir çocukluktan geliyorum

seksenlerin sonu

atlara günaydın diyebilmeyi isteyen

ve pencereden bakan fillere.

seksenler tuhaftır

herkesin bir huzura ermişliği,

sonradan hesap sorulacak

bir sığınmışlığı vardır darbecilere.

elimi tut. beraber kaybolalım

kendi eliyle kaybolması bir sanattır

ve kalbi kadar anlamı vardır insanın elinin

bu saatte uyuyanları anlamıyorum

anlamak…anlamak dedim de

sizi anlamadığım kadar anlamsızım

siyaset bilimine ve devletçiliğe

siz burada daima kötüsünüz

daima politik

daima zalim

daima sahtekar.

annemle konuştum ağlamadım

ama dayanamadım haberlere

herkes verecek hesabını suskunluğunun diyordu kadın

doğru.

otuz beş milyon ölü bir ülke eder

yazılıp çizilmiyor doğu türkistan

sizin ranta çevirmelerinizi düşündüm de

anlamak devreye giriyor

ve ben

hızla ölüme koşan bir sessizlikten geçiyorum.

tam iki buçuk saattir bekliyorum bu mısra için

çay olsa acırdı

gece üç kimse yok. yoksun

anahtar paspasın altında değil

doğalgazın allah belasını versin

cayır cayır yakıyor.

kuzineli bir sobaya elimi uzatırken

kömür bitmedi diyebilirdim

ve çok isterdim uykusuzluktan yazabilmeyi

lakin epeydir yazmaktan uykusuz gözlerim

ve buna ne çok seviniyorum.

ben basamakları sayısını unutmuş bir merdivenim

eğer bir dedem olsaydı ondan ellileri dinlerdim

altmışlarda gargamel kimdi şirin baba kim?

dedem kalbimde koca bir boşluk

düşerken tut  

ve öp istiyorum

atlar vuruluyor koşarken

atlar düşüyor

atlar ölüyor

yıkılıyor kaleler

bir gün sonrası kırk bir eder

bir fili tutmuşum avucumda

ne güzel gidiyorum hızla kendime doğru

ve ölümcül ne güzel.

s.k.e

ikibinonbeş’te3ocak