sessizlikler

yüzümden düşen kuşlar değil,  
ışıkların gölgesinde kuruyan şeylerin hüznü. 
bir kedi miyavlamasıyla beraber değiyor sesim yağmura 
düşenleri arıyorum içinde caddelerin 
defalarca önünden geçilmiş vitrin camlarında. 
okul önleri, parklar, plakçılar 
yol yordam bilmeyen bir kalbin 
yol yordam bilmeyen hüznü. 

kadın boya kutularına sarılsın sımsıkı 
adam yazlık sinemalar gibi dursun şurada 
yüzümden düşen kuşlar değil,  
ağırlığı bir trenin. 
gök burada kimse gitmesin 
ilan edilmez oluyor varlık 
günün soluşu dertlenmeyecek gibi değil 
ve derdimiz,  
mümkün kılıyor kalbe dokunmayı 
bir âmâ sakinliğiyle kalbe dokunmayı 
demirin ağırlığınca kalbe dokunmayı. 
bir heykel hüznüyle durulabilir diyor vazgeçemediklerimiz 
yalnızlıktan geriye kalan bir güzel zaman 
kıymık gibi batıyor, gidilmesin. 

kimselere söylenmesin solduğu mum çiçeğinin 
içimiz hızla geçilebilir bir tehlikeye dönüşme korkusu 
kimselere söylenmesin yavaşlatma arzumuz 
sesimden düşen kuşlar değil, kanatları onların 
kırık, belki kırgın ve bir uyanışa işaret 
belki oralıyım tökezleyen bir yazdan kalma 
safsatalar içimde sancıyor 
imanı büküyorlar çatlıyor duvarlarım 
kimin susuşuyum yolu büken kim? 

s.k.e

ikibinonaltı’da26mayıs

Akatalpa, Temmuz 2016, Sayı:199